ដើមត្នោតជាអត្តសញ្ញាណនៃទេសភាពទឹកដីរបស់ខ្មែរ ដោយស្ទើរគ្រប់ទីកន្លែងនៅក្នុងទឹកដីនេះ រួមទាំងអតីតទឹកដីរបស់ខ្មែរផង សុទ្ធសឹងមានអត្ថិភាពដើមត្នោតដុះនៅ។ ដោយតម្លៃនៃអត្តសញ្ញាណវប្បធម៌ អរិយធម៌ និង ប្រវត្តិសាស្រ្តធម្មជាតិ ដើមត្នោតត្រូវបានចាត់បញ្ចូលជាប្រភេទរុក្ខជាតិនិមិត្តរូបជាតិនៃព្រះរាជាណាចក្រកម្ពុជា ដោយព្រះរាជក្រឹត្យ លេខ នស/រកត/០៣០៥/១៤៩ ចុះថ្ងៃទី ២១ ខែមីនា ឆ្នាំ២០០៥ ស្តីពីការកំណត់ប្រភេទសត្វនិងរុក្ខជាតិសម្រាប់និមិត្តរូបនៃព្រះរាជាណាចក្រកម្ពុជា។

ប្រភេទរុក្ខជាតិនេះបានផ្សារភ្ជាប់យ៉ាងជិតស្និទ្ធនឹងជីវភាពរស់នៅរបស់ប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរ ដោយត្រូវប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរប្រើជាប្រយោជន៍ច្រើនយ៉ាង តាំងពីគល់រហូតដល់ស្លឹក មានជាអាទិ៍ ដើមត្នោតត្រូវគេប្រើធ្វើទូក ធ្វើក្តារផ្ទះ រនូតផ្ទះ, ផ្លែត្នោតទុំឬខ្ចីប្រើសម្រាប់ធ្វើនំឬបង្អែម, គមត្នោតត្រូវប្រើធ្វើជាបន្លែសម្ល, ទឹកប្រើធ្វើជាស្ករ និង ស្លឹកប្រើធ្វើជា មួក កន្ទេល ផ្លិត គ្រឿងវេចខ្ចប់ ដំបូលផ្ទះ ជញ្ជាំងផ្ទះ ។ល។

នៅជាងមួយទសវត្សរ៍ចុងក្រោយនេះ អត្ថប្រយោជន៍របស់ត្នោត បានឈានទៅរករូបភាពថ្មីផ្សេងទៀតគឺ ការផលិតជាវត្ថុសម្ភារៈសម្រាប់តុបតែងលម្អនិងសម្រាប់ប្រើប្រាស់មុខការផ្សេងៗ។ 

តើដើមត្នោត មានប្រយោជន៍យ៉ាងណាខ្លះទៀត ក្រៅពីអ្វីដែលបានបង្ហាញជូនខាងលើ? 

អត្ថបទរបស់លោកស្រី ម៉ិល វាសនា នឹងលើកយកខ្លឹមសារពីការធ្វើសម្ភាសមួយជាមួយម្ចាស់សិប្បកម្ម សាន ពៅ សិប្បកម្មកែច្នៃសម្ភារៈប្រើប្រាស់ផ្សេងៗពីដើមត្នោត ដែលស្ថិតនៅក្នុងភូមិបឹងឈូក ឃុំបឹងបត់កណ្តោល ស្រុកបាកាន ខេត្តពោធិ៍សាត់។ ក្នុងនោះដែរ ក៏មានលើកយកនូវបទវិភាគពីទស្សនទានផ្សេងគ្នាទៅលើការកែច្នៃដើមត្នោតនេះផងដែរ។

សេចក្តីលំអិត សូមទាញយកអត្ថបទមកអាន តាមតំណខាងក្រោម៖
http://rac.gov.kh/royal-academy/research/attachments/original/124.pdf?1564137258

RAC Media